" Ya Allah... " teu kebat ngucapna, leungeuna ngusap beungeut nu baseuh ku cihujan. Hujan ngaririncik ti peuting mula. Hawa tiris nerekab ngalimpudan alam. Jam 2 peuting, suuk meunang ngulub ditanggung ku rancatan dibawa ka pasar. Lamun batur mah keur meujeuhna tibra saré. Lamun batur mah keur meujeuhna betah ngimpi. Mang Cartim nagog disisi jalan émpér jongko, nungguan nu meuli sabari ngahodhod katirisan. Tukang suuk rancucut baseuh bati kahujanan. Baju jibreg ku cihujan campur késang. Kasab lain teu hayang jiga batur, jadi karyawan atawa bos dihiji pausahaan. Tinggal diuk na korsi alus, duit nu dararatang sabari pakéan ginding.
" Pa! Iraha abdi badé mésér Acuk téh?" kecap éta nu terus dédéngéeun na ceuli jeung ingetan Mang Cartim. Sora anakna nu hayang dipangmeulikeun baju lebaran.
Puguh sakola SD gé teu tamat, komo kuliah. Henteu pisan ngalaman jadi mahasiswa, komo jadi sarjana. Nya wayahna kasabna sakabisana. Najan payu ukur saeutik, najan boga bati ukur saeutik, teu eureun nya ngusahakeun. Mélaan nu jadi kulawargana, Mang Cartim réla capé jeung sangsara nu penting kulawargana manggih kasenangan.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar